چگونه مي توان غذاي کودک را مقوي کرد ؟

منظور از مقوي کردن غذاي کودک اين است که انرژي کودک بيشتر شود . بخصوص کودکاني که دچار اختلال رشد شده اند بايد انرژي بيشتري به بدنشان برسد . براي اينکه انرژي غذاي کودک بيشتر شود بر اساس سن کودک در هر زمان مي توان به غذاي او موادي اضافه نمود .
منظور از مغذي کردن ، اضافه نمودن موادي است که علاوه بر انرژي ، پروتئين ، ويتامينها و املاح غذايي کودک را بيشتر مي کند .
مواد غذايي و پروتئيني براي رشد کودک ضروري اند براي اينکه پروتئين غذاي کودک بيشتر شود مي توانيد :
1. حتي الامکان مقداري گو.شت بصورت تکه اي يا چرخ کرده ( مانند : گوشت مرغ ، ماهي ، گوسفند و گوساله ) به غذاي کودک اضافه کنيد .
2. حبوبات مثل نخود ، لوبيا ، عدس ، ماش منبع خوبي از پروتئين هستند . با شروع ۹ ماهگي براي تأمين پروتئين مورد نياز کودک حبوبات کاملاً پخته و له شده به سوپ کودک اضافه کنيد .
3. افزودن تخم مرغ به غذاي کودک مي تواند پروتئين غذاي کودک را بيشتر کند . براي مثال : تخم مرغ آب پز را داخل پوره سيب زميني و يا سوپ کودک بعد از طبخ رنده کنيد ( در مورد کودکان زير يکسال بايد فقط زرده تخم مرغ به کودک داده شود ) .
براي افزايش ويتامينها و املاح غذاي کودک از چه مواد غذايي مي توان استفاده کرد ؟
سبزيجات منابع غني از ويتامينها هستند . استفاده از سبزيجات برگ سبز مثل اسفناج ، جعفري ، شبت و گشنيز و يا هر نوع سبزي ديگري که در دسترس است در داخل سوپ و ساير غذاهايي که به کودک داده مي شود ويتامينها و برخي از املاح مورد نياز براي رشد کودک مثل آهن را تأمين مي کند ( فراموش نکنيد در زير يکسال به کودک نبايد اسفناج داد ) .
سبزيجات زرد و نارنجي رنگ مثل : کدو حلوايي ، هويج و گوجه فرنگي داراي ويتامين A هستند و استفاده از اين سبزيجات در غذاي کودک به تأمين ويتامين A مورد نياز براي رشد کودک کمک مي کند .
يک راه براي مقوي کردن غذاي کودک :
• سعي کنيد براي تهيه سوپ و يا کته از گوشتهاي با استخوان استفاده کنيد . مثل : ران مرغ يا ماهيچه گوسفند تا املاح و چربي بيشتري به بدن کودک برسد .
• مغذي کردن غذاي کودک زير يکسال که دچار افت يا ايست وزني شده :
• از جوانه ماش يا جوانه گندم يا پودر اين جوانه ها در سوپ کودک بريزند زيرا علاوه بر اينکه سرشار از ويتامين هاي ب و ث هستند به هضم غذا هم کمک مي کنند .
• پودر جوانه گندم ، جو پرگ ، بلغور گندم را هم مي توانيد له کرده و با شکر ، شير و کمي روغن يا کره بپزيد و در حجم کم و در دفعات بيشتر به کودک بدهيد .
• در حدود ۱۱ ماهگي مي توانيد کمي خامه پاستوريزه به سوپ کودک اضافه کنيد .

استقلال کودک با غذا خوردن آزاد رشد مي کند

والدين بايد از تغذيه اجباري کودک خودداري کنند و کودک را هنگام غذا خوردن آزاد بگذارند تا احساس استقلال کودک رشد کند و با احساس رضايت از تغذيه ، از آن لذت ببرد .
همچنين به مادران توصيه مي شود غذاهاي متنوعي براي کودک تهيه کنند و به او اجازه امتحان تمام غذاها را بدهند تا کودک از بين آنها غذاي مورد علاقه خود را انتخاب کند و از تحميل سليقه خود در انتخاب غذا به کودک بپرهيزند .
يک برنامه غذايي متعادل شامل غذاهايي مي باشد که علاوه بر رفع گرسنگي ، مقدار لازم و کافي از هر يک از عناصر غذايي و مواد مغذي براي وصول به تندرستي کامل را در بر داشته باشد .
يکي از مهمترين راهها براي اطمينان از تأمين نيازمنديهاي تغذيه اي کودک ، استفاده از چهار گروه اصلي غذايي شامل : گروه لبنيات ، گروه نان و غلات ، گروه گوشت و تخم مرغ ، حبوبات و مغزها و گروه ميوه و سبزي است .
در خصوص اصول تغذيه در کودکان ، توجه مادران را به توصيه هاي زير جلب مي کنيم :
1. غذاي دلخواه کودک را تهيه کنيد و اگر به دلائلي کودک ميل به غذاخوردن ندارد از يک اسباب بازي مورد علاقه کودک براي تشويق او به غذاخوردن استفاده کنيد .
2. مواد غذايي مقوي و مورد نياز کودک را به غذاي او اضافه کنيد ( مثل اضافه کردن گوشت گوساله به ماکاروني ) البته اين کار بايد با احتياط صورت گيرد ، به طوري که کودک به تدريج به غذاي جديد علاقمند شود .
3. براي کم کردن حساسيت کودک نسبت به غذا ، او را در تهيه غذا دخالت دهيد ، مانند پختن و مخلوط کردن مواد غذايي با يکديگر و يا دادن غذا به عروسک و يا حيوانات .
4. فاصله بين وعده هاي غذايي کودک را کنترل کنيد چون کودک گرسنه براي خوردن غذاي جديد نسبت به کودکي که در فواصل غذا با خوردن تنقلات سير شده است ، تمايل بيشتري نشان مي دهد ، در ضمن فاصله زماني دادن تنقلات تا وعده هاي اصلي غذا ( نهار ، شام ) را نيز کنترل کنيد .
5. براي تشويق کودک به غذا خوردن ، از ظرف غذاي مخصوص کودک استفاده کنيد .
از تغذيه اجباري کودک خودداري کنيد . گاهي اوقات به نظر مي رسد مادران به هنگام بي اشتهايي کودک نسبت به مسئله رشد و نمو کودک حساس مي شوند . آنان در مورد نقش مادري خود احساس ناتواني مي کنند و در نتيجه سطح اضطراب آنان بالا مي رود و قادر به اصلاح بي اشتهايي در کودکان نيستند و هنگام غذا دادن به کودک وقتي با امتناع کودک از غذا خوردن مواجه مي شوند احساس ناکامي مي کنند .